ch. 10
Att.10.1
Conversa subito fortuna est. ut Antonius rediit
in Italiam, nemo non magno in periculo Atticum
putarat propter intimam familiaritatem Ciceronis et Bruti.
Att.10.2
itaque ad adventum imperatorum de foro
decesserat, timens proscriptionem, latebatque apud
P. Volumnium, cui, ut ostendimus, paulo ante opem
tulerat (tanta varietas iis temporibus fuit fortunae,
ut modo hi, modo illi in summo essent aut fastigio
aut periculo), habebatque secum Q. Gellium Canum,
aequalem simillimumque sui.
Att.10.3
hoc quoque Attici bonitatis exemplum, quod cum eo, quem puerum in ludo
cognorat, adeo coniuncte vixit, ut ad extremam aetatem amicitia eorum creverit.
Att.10.4
Antonius autem, etsi tanto odio ferebatur in Ciceronem, ut non solum ei
sed etiam omnibus eius amicis esset inimicus eosque
vellet proscribere multis hortantibus, tamen Attici
memor fuit officii et ei, cum requisisset, ubinam esset,
sua manu scripsit, ne timeret statimque ad se veniret:
se eum et eius causa Canum de proscriptorum numero
exemisse. ac ne quod periculum incideret, quod noctu
fiebat, praesidium ei misit.
Att.10.5
sic Atticus in summo
timore non solum sibi, sed etiam ei, quem carissimum habebat, praesidio fuit [neque enim suae solum
a quoquam auxilium petiit salutis, sed coniuncti],
ut appareret nullam seiunctam sibi ab eo velle fortunam.
Att.10.6
quodsi gubernator praecipua laude effertur,
qui navem ex hieme marique scopuloso servat, cur
non singularis eius existimetur prudentia, qui ex tot
tamque gravibus procellis civilibus ad incolumitatem
pervenit?
